کد مطلب:369838
شنبه 14 اسفند 1395
آمار بازدید:354
خود دوستی
منشأ بسیاری از محبتها و گرایشهای عاطفی انسان خود دوستی او است. این امر را میتوان سومین مبنای تربیت تلقی كرد و برخی از اصول و روشهای تربیت را از آن استخراج نمود. این عنوان مستقیما در صحیفه ذكر نشده، اما با توجه در برخی از دعاها میتوان جلوههایی از این ویژگی را مشاهده كرد. دعاهای حضرت برای خود و نزدیكان (دعای 7) درخواست حاجتها (دعای 13)، شفا هنگام بیماری (دعای 15)؛ رفع بلاها و سختیها (دعای 18)؛ تندرستی (دعای 23)؛ رفع تنگی رزق (دعای 29)؛ یاری طلبیدن برای ادای قرض (دعای 30)؛ رفع غم و اندوه (دعای 54) و بسیاری از دعاهای دیگر كه در آن درخواست سعادت، كمال، قدرت، نعمت و... از خداوند دارد؛ همگی حاكی از روح خود دوستی انسان است. اگر خود دوستی یا «حب ذات» به عنوان یك مبنای تربیتی به نیكی مورد توجه قرار گیرد، به یقین منشأ عزت، كمال، نیك بختی و سرافرازی متربی میگردد و چنان چه این غریزهی درونی به انحراف كشیده شود، روح تكبر و استكبار، طغیان و عصیان بر او چیره خواهد شد و آدمی را به گرداب خود خواهی، خود پرستی، عجب، غرور و حرص میكشاند. از این مبنا میتوان «اصل عزت» را كشف و در تدابیر تربیتی مورد استفاده قرار داد.